आमा, यो दशैंमा म तिम्रो अँगालोमा होइन, देशको माटोमा छु

आमा, दशैं फेरि आयो।
तिमी एक वर्षदेखि मेरो बाटो हेरिरहेकी थियौ,
यो दशैंमा त छोरा फर्किन्छ” भनेर मनमनै भन्थ्यौ होला।
तिम्रो हातमा जमरा, निधारमा टीका र अनुहारमा आशा थियो।
म तिमीलाई अँगालेर टीका लगाउन, तिम्रो हातको पकाएको भात खान, गोठको आँगनमा सुत्न मन पराउँथेँ।
तर आमा, यो पटक म घर फर्कन सकिनँ।

सहरका सडकमा अशान्ति थियो।
“जेन्जी” आन्दोलनको लहरले देशभरै छायो।
त्यो आन्दोलनमा ७२ जना युवाहरूले आफ्नो जीवन गुमाए।
म पनि उनीहरूमध्ये थिएँ।
सडकमा नारा, धुवाँ, टियरग्यासको गन्ध थियो।
भविष्यका लागि न्याय र स्वतन्त्रताको खोजीमा म उभिएको थिएँ।

आमा, म केवल तिम्रो छोरा मात्र होइन,
यो देशको एक सिपाही बनेर उभिएको थिएँ।
मेरो हातले नयाँ बाटो खोल्ने आशा समेटेको थियो।
तर गोली चलेपछि म ढलेँ।
मेरो शरीर अब घर फर्कन सकेन।
तर मेरो सपना अझै बाँकी छ।

म जान्दछु, तिमी अझै ढोकामा उभिएर बाटो हेरिरहेकी छौ होला।
तिम्रो भान्सामा मेरो मनपर्ने परिकार अझै पाकिरहेको छ होला।
तिम्रो टोकरीमा जमरा, रातो कपडा अझै त्यहीँ छ होला।
आमा, म अब त्यही पुरानो बाटो हुँदै घर आउँदैन।
तर मेरो आत्माले तिम्रो वरिपरि घुमिरहेको छ,
तिम्रो मायामा बाँधिएको छ।

तिमी टीका लगाइरह, आमा –
म तिम्रो निधारमा अदृश्य भएर बस्नेछु।
म यो देशलाई न्यायपूर्ण बनाउन चाहन्थें,
त्यसकै लागि सडकमा उभिएँ।
मेरो शरीर अब छैन,
तर मेरो सपना अझै छ, आमा।

त्यो सपना तिमी र हाम्रा गाउँका छोराछोरीहरूले जोगाइराखुन
त्यसले हाम्रो बलिदानलाई अर्थ दिन सकुन 
दशैं त फेरि आउँछ,
तर आमा, म त केवल तिम्रो सम्झनामा आउँछु।
मेरो नाम लिनु,
मेरो सपना जोगाउनु,
मेरो बलिदान व्यर्थ नजान दिनु।

७२ जना ढले, म पनि उनीहरूमध्ये एक थिएँ।
तर मेरो बलिदान केवल मृत्यु मात्र होइन,
यो देशका युवाहरूको चेतना, साहस र भविष्यको आवाज हो।

 लेखकको नोट :
म जीवित लेखकको नाताले यो कथा लेख्दा पनि त्यो आमा र छोराको पीडा मनमा गहिरो छ।
यो केवल कल्पित पात्र होइन, हाम्रो समाजमा घटेको वास्तविकता हो।
यसमा संलग्न सबैलाई सम्झिँदै म यो कथा यतै टुङ्ग्याउँछु।